Grabe! Ang bilis nang panahon at sa sobrang bilis hindi ko namalayan na March na pala kung hindi ko lang napansin yung blog post ko na March na ang date tsaka kung hindi pa ako tumingin sa kalendaryo.
Ewan pero alam niyo noong nalaman ko na March na sobrang nalungkot ako kasi naman ilang araw na lang magbabakasyon na. Ang weird ko na pero hindi naman dahil sa bakasyon syempre naman gusto ko naman magkaroon nang pahinga lalo na sa dami nang ginawa sa school. Kaya ako nalungkot kasi alam ko na kapag nagpasukan na ulit hindi na ako sa school papasok, sa office na. Ang drama ko ba? Sorry naman.
Sobrang nararamdaman ko tuloy yung lungkot kasi ang dami nang tumatawag sa akin na mga call center para kunin ako na magwork sa kanila. Bakit call center? Pano ba naman noong nagkaroon kami nang job fair puro call center company ang nandun. Sa totoo lang ayaw ko sana mag-apply kaya lang kunukulit kami nong isang school staff na naghahandle nang mga students, pinipilit niya kami na mag-apply. Ayun, nag-apply na lang ako para naman wala silang masabi. After lang nang ilang araw tinatawagan na ako kasi meron daw silang opening, huminhingi ako nang time hindi dahil sa ayaw ko magwork kundi mas priority ko yung studies ko kaya sabi ko sa kanila na okay lang ba kung mag-dropby na lang ako sa office nila as walking applicant kasi nga nag-aaral pa ako.
Lalo pa ako nalungkot nong meron akong mabasa na blog tungkol sa ganitong situation yun nga lang sa kanya hindi pa siya graduate. Grabe, hindi ko alam na mas nakakalungkot pala kapag gra-graduate ka nang college kesa kapag highschool. Nakaka-asar pa kasi kung kelan naman ang dami kong na-meet na mga new friends doon pa ako mawawala. Ang mas nakakaasar naman e kung kelan pa kami naging okay nong 2 friends ko na medyo nawala sa akin for almost 2 (or 3) years ata doon pa kami maghihiwalay dahil pare-parehas kami gra-graduate.
Ewan. Ayoko nang ganitong feeling, hindi ko kinakaya masyado ako nadadala. Kung pwede nga lang na hindi ko ipasa yung ibang minor subject ko gagawin ko para lang hindi ko mamiss yung mga friends na maiiwan ko sa school. Syempre hindi ko naman pwedeng gawin yun dahil kapag ginawa ko yun baka masapok ako nang nanay ko.
Aaaaaaaah! Ayaw ko nang ganito, naiiyak na tuloy ako.
Sige na. Hindi ko na feel yung ganitong entry masyadong ewan sa pakiramdam. Promise next post masaya na ulit.
My mind is always wandering around somewhere over the rainbow, so I'll rant about anything and everything under the sun.
This blog is copyrighted and reserved under maria angieline feir vianzon because all contents were conceived exclusively from her not-so-intellectual mind, unless otherwise stated.
